من قاصدم…

یا مقلب‌القلوب.

باید زودتر از این‌ها می‌فهمیدم این را که دنیا و آدم‌هایش به هیچ بند است. و گواهِ حرفِ من، فقدان‌های مدامِ روزمره است و معدوم شدنِ احساس‌هایی که زمانی می‌پنداشتیم آنچنان در دلمان ریشه دوانده‌اند که اگر دنیا خراب شود روی سرمان هم، دل‌‌های ما از آن احساس‌ها و تمناها خالی نمی‌شود.

و حالا چقدر دور و دراز و خاطره‌وار به یاد می‌آوریم‌شان. درحالی که دنیا سرِ جایش ایستاده و به ما و دل‌های ما و احساساتِ معدومِ ما لبخند می‌زند…

اصلا این خاصیت آدم است. اینکه خیال کند میخ‌اش را کوبیده به صخره‌هایی سخت. صخره‌هایی که هیچ زورِ بازویی و حتی هیچ زلزله‌ای حریف‌ِشان نیست. غافل از اینکه سیلیِ موج‌های دریا، ذره ذره صخره را می‌خورد و پای میخِ آدم، شل می‌شود و عاقبت سر می‌خورد توی دریا.

سر می‌خورد توی دریا و طوری غرق می‌شود که می‌پنداری هیچ‌گاه وجود نداشته‌است.

باید زودتر از این‌ها می‌فهمیدم این را که قلبِ آدم، به طُرّه‌ی مویی بند است. طُرّه‌ای که تارهایش، دانه‌دانه و یواش‌یواش پاره می‌شوند و آن‌گاه که آخرین تار هم جان بدهد، آدم می‌بیند که از قلب‌ش هیچ نمانده، جز گوشتی سرخ و سنگین که در هر چندصدم ثانیه، تکانکی می‌خورد.

به آدم‌ها نگاه می‌کنم. و به گذشته‌های دورشان. و می‌بینم شدت تبدیل‌ها و تغییرات‌شان را؛ که چگونه تمامِ قلبِ یک‌نفر، در یک کالبد، این‌چنین دگرگون شده.

به آدم‌ها نگاه می‌کنم. در حالی که قلبم را کفِ هر دو دستم گرفته‌ام و سخت می‌فشارمش که مبادا ماهی شود و لیز بخورد و فرار کند از دستم. در این بلبشوی عاشق‌کُشِ دیوانه‌کُش که دارد تمام‌ِ مجنون‌ها را با پنبه سر می‌برد.

.

.

‌

[ به آدم‌ها نگاه می‌کنم. و به دنیایشان.

می‌بینی که چقدر می‌آیند به هم‌دیگر؟ ]