من قاصدم…

یا حافظ…

ساعت از سه گذشته و من هنوز بیدارم. بدونِ حرکت. باد توری نیمه‌جان پنجره را در مشتش می گرداند و دوباره می‌کوبدش به قابِ پنجره. از اینجا اگر به آسمان نگاه کنم، ستاره‌ها را می‌بینم. شفاف و بدونِ لک. چقدر دلم برای دیدن‌شان تنگ است. درست یادم نمی‌آید چند‌سالم بود که اینطوری می‌دیدمشان. اینقدر شفاف و بدونِ لک‌. اما این را می‌دانم که خیلی‌سال است ندیدمشان.

یا‌ من‌ خلق کل‌شی

شبیهِ ترشیِ گوجه‌سبزهای اولِ خرداد. شبیهِ آفتابِ اولِ صبح. شبیهِ صدای نفرت‌انگیزِ هورت کشیدن چای. شبیهِ قل زدنِ قهوه توی موکاپات. شبیهِ شب‌بیداری‌های بیست‌سالگی. شبیهِ مچاله شدن کاغذ‌های باطله. شبیهِ راه رفتن زیرِ باران. شبیهِ لمسِ پوستِ بچه‌ها. شبیهِ توپ‌های پلاستیکیِ همیشه پاره. شبیهِ خوابیدن وسطِ برف‌‌ها. شبیهِ دست‌های گرمِ مادربزرگ. شبیهِ بوی تندِ برشته‌شدن بلال‌ها روی آتش. شبیهِ گریه کردن کودکی برای پاره‌شدن قشنگ‌ترین لباسش. شبیهِ خندیدن از تهِ دل. شبیهِ به خواب رفتن از فرطِ خستگی‌. شبیهِ گلبرگ‌های صورتیِ رز. شبیهِ سوالِ جمله‌سازیِ امتحانِ فارسی. شبیهِ تکاندن خاکِ یک قالیِ کهنه. شبیهِ گپ‌ زدن با کبوتر‌ها. شبیهِ صدای خش‌خشِ برگ‌های نارنجی و زرد. شبیهِ سکوتِ باشکوهِ شب. شبیهِ کتک خوردن از پدر. شبیهِ خانه‌های بالشتی. شبیهِ تب کردن. شبیهِ مزه‌ی شربتِ سرماخوردگی. شبیهِ کتاب‌های خاک‌خورده. شبیهِ سرباز‌های سر تراشیده. شبیهِ جوخه‌ی دارِ یک قاتل. شبیهِ اشک‌های سرِ مزار. شبیه‌ شب‌های قبرستان. شبیهِ دست‌های سردِ مرده‌شور. شبیهِ اسب‌سواری. شبیهِ نوشتن. شبیهِ غزل گفتن. شبیهِ دندان‌ روی جگر گذاشتن. شبیهِ عاشق شدن و فارغ نشدن. شبیهِ دلتنگ شدن. شبیهِ در آغوش کشیدن. شبیهِ قنداق کردن نوزاد‌ها. شبیهِ دنباله‌ی لباسِ عروس. شبیهِ قابلمه‌های سیاه‌سوخته. شبیهِ بندر و ماهی‌. شبیهِ سبزه‌ی سفره‌ هفت‌سین. شبیهِ صدای کندنِ پولکِ ماهی‌ها. شبیهِ عروسک‌های کوکی. شبیهِ قوری‌های شاه‌عباسی. شبیهِ کفشِ قهوه‌ایِ چرم. شبیهِ زبان باز کردنِ یک کودک. شبیهِ نان و پنیر و سبزی. شبیهِ پادری‌های پشمیِ قرمز. شبیهِ صدای له شدنِ پفک زیرِ دندان. شبیهِ بوی عجیبِ مطب‌های دندانپزشکی. شبیهِ مزه‌ی کیکِ شکلاتی. شبیهِ نوشتن مشق‌های عقب‌مانده. شبیهِ خوابیدن کنارِ بخاری. شبیهِ بی‌خبر رفتن. شبیهِ نامه‌های گم‌شده‌ی اداره پست. شبیهِ لم دادن روی مبلِ راحتی. شبیهِ شکستنِ چوب‌های خشک. شبیهِ کش آمدن عسلِ اصل. شبیهِ پیدا کردنِ عکس‌های قدیمی. شبیهِ هوای شرجیِ جنوب. شبیهِ نرمیِ تشک‌های خانه‌ی مادربزرگ. شبیهِ گیر کردنِ نخِ بادبادک‌ی به شاخه‌های درختی.

آری. زندگی شبیهِ همین چیزهاست. شبیهِ همین چیزهای ساده. شبیهِ هر لحظه. شبیهِ هر لحظه.

یا نور و یا قدوس

جورچینِ چاووشی را گوش می‌دهم و به عشق فکر می‌کنم. به دنیای دیگری که خیلی‌هایمان حسابی قدم زدیم کوچه‌ پس‌کوچه‌هایش را. به آن روز‌های تب‌دارِ دیوانه‌وار که صدای تپشِ قلبِ آدم، موسیقیِ متن‌اش بود. به لبخندهای عمیق و اشک‌های داغ. اشک‌های داغ و غلیظ. به آن‌روزها فکر می‌کنم و به دنیایی که بدونِ عشق، خیلی پوچ است. خیلی مسخره است. فکر می‌کنم به تب‌کردن هایمان وقتِ فراق و جان گرفتن‌هایمان وقتِ وصال‌. حتی به قدرِ چند دقیقه به تماشا نشستن. فراق یا وصال هر دوتایشان بچه‌های عشق‌اند. هر دوتایشان را دوست دارم زیاد. هم فراق را با آن غمِ مدامِ دل‌چسب و عمیقش. با آن سکوتِ دوست‌داشتنیِ پر از حرفش و اشک‌هایی که بدونِ واسطه از وسطِ قلب‌ت می‌ریزند به چشم‌هایت. هم وصال را. با آن شادیِ وصف‌نشدنی‌اش. با پروازِ هفت آسمانش و لبخند‌ها و لبخند‌ها و سکوتش. و سکونش. سکونی که تمامِ آرامشِ جهان است. آدمی که عشق را بلد باشد، حکما خوشبخت است. حکما با آدم‌های دیگر، به قاعده‌ی یک جان و یک‌عمر و یک‌تولد تازه، فرق می‌کند. حالا گیریم در این مسیر، بیشتر گیرِ وصال بیفتد یا فراق؟ چه فرقی می‌کند اصلا؟ در عشق، چیزی که مهم‌تر است، مسیرِ عاشقی است…مسیری که عاشق‌ها را از تمامِ آدم‌های دیگر، هرچه که باشند و نباشند، جدا می‌کند. جدا می‌کند و پرت می‌کند توی یک دنیای‌دیگر. دنیایی که همه چیزش فرق دارد با دنیای خاکی و دودی باقیِ آدم‌ها. دنیایی که درخت‌هایش سبزترند. سیب‌هایش شیرین‌ترند. دریاهایش، مواج‌ترند. خورشیدش، داغ‌تر است. و شب‌هایش طولانی‌ترند. و شب‌هایش، طولانی‌ترند… و مهتابی‌تر. و صدای تپش‌قلب‌، همه‌جا و همه‌جا می‌آید. و آدم‌ها با نگاه‌‌ها حرف می‌زنند نه با زبان. و اشک، و گریه، در دنیای عشق، نشانه‌ی اولِ عاشقی‌است. و به مرد‌ها خرده نمی‌گیرند برای گریستن. و هر که بیشتر گریست، مرد‌تر است و عاشق‌تر. دنیای عاشق‌ها، مه ندارد، شفاف است و تمیز. شبیهِ چشم‌های اشک‌بارِ زلالی که تا تهِ ته‌شان پیداست. شبیهِ پوستِ صورتی و نرمِ نوزاد‌های بی‌گناه. شبیهِ شبنمِ صبح. شبیهِ عشق. آری شبیهِ خودِ عشق.

بدونِ عشق، گذراندن این عمرِ دراز، عجیب سخت است. بدونِ عشق، چقدر همه چیز شبیهِ دود است. سیاه و بدبو و خفه‌کننده. خدا نیاورد آن روز را که یک‌نفس بدونِ عشق، به سینه فرو رود. خدا نیاورد آن‌روز را.

به نامِ خدای شاعرها..

گذاشت بر سرِ این زخم مرهمی دیگر
تنش اسیرِ زمین، جان در عالمی دیگر

درونِ آینه مردی غریبه را می‌دید
درونِ آینه انگار آدمی دیگر…

زبان گشود که باز از زمین گلایه کند
نمانده بود ولی یارِ محرمی دیگر

عمودِ شانه‌اش از فرطِ گریه لرزید و
شکاف خورد و فرو ریخت، چون بمی دیگر

 خراب و خسته نگاهی به آسمان‌ها کرد
و شد بهانه‌ی بارانِ نم‌نمی دیگر

.

.

.

بیار جام و بریز و بنوش دارو را
به یادِ خم شدنِ پشتِ رستمی دیگر

+ غزل گفتم! باورتون میشه؟ بعد از ماه‌ها! دیشب.